Mam zupełnie na odwrót, gesty, wygląd, akcent, sposób bycia. Wszystko mi się podobało

To jest jeden z tych seriali gdzie wokoło głównej bohaterki krążą wręcz legendy o tym jak wspaniała i zajebista jest (cytuję), jak wszyscy ja uwielbiają a ja się zastanawiam za co, wiecznie naburmuszona, i ten wmontowany grymas na jej twarzy, wręcz czasami niemiła dla innych

Tak!
Oczywiście pod koniec serialu jej postać staje się nieco łagodniejsza i milsza i od razu przyjemniej się ją ogląda, natomiast te początki i środek serialu są dość trudne dla zniesienia. Zgadzam się w 100% i byłam rownież zaskoczona zainteresowaniem wokół niej i taką szczerą sympatią; każdy ją kojarzył, pytał o nią…
Z perspektywy czasu zastanawiam się jednak, czy tego efektu nie potęguje zamysł reżyserski, w którym nie pojawiają się wszystkie sceny. Nie widzieliśmy czarującej Emmy przy stole rodziców Dexa, ich pierwszego razu i mnóstwa innych sytuacji, które mogłyby nam pozwolić jakoś zakochać się w tej bohaterce. Jej fenomen w świecie przestawionym w serialu pozostaje dla mnie enigmą.

Według mnie to akurat zaleta, że Emma nie szczebiocze do Dexa, tym się wyróżnia wśród innych dziewczyn. No i jest inteligentna i jeśli coś jej się nie podoba to nie ukrywa tego za uśmiechem. Wcale nie musi się ciągle uśmiechać żeby być wartościowa, rzeczy które mówi świadczą od tym że jest przede wszystkim ciekawą osobą. Nie czytałam książki, ale mi się podobało jej naburmuszenie od czasu do czasu.

Że co? Wtf? Odnoszę zupełnie inne wrażenie

Zgodzę się, że serialowa Emma była "wiecznie naburmuszona", ale uważam że właśnie dlatego wszyscy ją lubili - a już szczególnie Dex. Bo była inna od dziewczyn z którymi miał zazwyczaj do czynienia; uśmiechniętymi, dającymi mu się oczarować, zachwyconymi nim. Ona okazywała nim zainteresowanie, ale trzymała go na dystans. Lubiła go, ale nie łechtała jego ego. Umiała powiedzieć "nie", bronić swojego zdania, wyrażać niezadowolenie. Krytykować. Nie śmiać się z żartu z uprzejmości. Byłoby to wszystko rzeczywiście bardzo wredne, gdyby nie było w niej nic poza tym.  Ale każdy kto miał z nią do czynienia dostrzegał jej poczucie humoru, intelekt i nieszablonowość - a jej często niezadowolona mina czy złośliwa uwaga to były po prostu elementy jej osobowości. Chyba całkiem znośne, skoro umiała przyciągać jak magnes i zyskiwać sympatię kolejnych ludzi. To taki typ człowieka, który po prostu zostaje w pamięci i robi wrażenie, bo wyłamuje się trochę ze schematów. Przynajmniej ja tak ją odebrałam. Też na początku miałam co do niej obiekcje, ale cień uśmiechu na twarzy po tym gdy robiła uszczypliwy komentarz pozwalał jej "wybaczać" sarkastyczne poczucie humoru. Tym bardziej gdy zrozumiało się, że za dyplomem, stosem przeczytanych książek i walką o ważne rzeczy stoi zwykła, pozbawiona braku pewności siebie i bojąca się tego co czuje dziewczyna. Dawała ciepło i obdarzała szczerą przyjaźnią ludzi, którzy wysilili się, by ją poznać. I chciałabym więcej takich postaci kobiecych w kinie, bo przypominają, że najważniejsze to być sobą i słuchać głosu serca. Ludzie którzy są nam pisani zostaną w naszym życiu - jak Dex, niezrażony, zaintrygowany i do końca oczarowany Emmą.