Trochę się nad tym zastanawiałem i wiesz co , pójdę jednak na kebaba.

Będę podbijał ten temat dopóki ignoranci nie znajdą swoich mózgów.

a jaki obraz ignoranta masz na myśli ? Bo czasami lepiej niech już jedzą te kebaby, ciesząc się z pełnej michy będą mieli siłę ciągnąć " pług rzeczywistości" w końcu ktoś musi tworzyć produkt krajowy brutto, Dla mnie to film o tym jak ideę wiary można łatwo sprowadzić do roli pastylki na " ból istnienia" i środka do uzależniania uzależnionych. w tym wypadku Mistrz uzależnił Franka- alkoholika od siebie i swojej koncepcji reinkarnacji, Zresztą niezbyt twórczej. i wtórnej , nasz bohater korzystając z resztek instynktu samozachowawczego zdołał jednak opuścić Mistrza , wielu członkom rozmaitych sekt to się nigdy nie udaje. To nie jest film o wszystkim i niczym tylko o tym jak pozory wszystkiego można zawrzeć w niczym , a owo NIc nabiera treści tylko dzięki graniu na tęsknotach, marzeniach, niewypowiedzianych nigdy uczuciach i potrzebie zrozumienia celu życia i nie można moim zdanie nie zauważyć , iż film ten skłania do poszukiwań Wiary ale nie takiej jak ta ukazana w nim, czyli destrukcyjnej a takiej która czyni Cię wolnym od zła .

Dla mnie to bardzo osobisty film - o sensie istnienia, ideach wolności i wiary... Oczywiście sama Sprawa nie jest tego warta, ale skądś się ona wzięła, skądś się wzięło umysłowe zapotrzebowanie na władanie ludzkimi sercami. Pewnie wszystko to co napisałaś to prawda, a ja łudzę się, że jest inaczej, ale... to nadzieja, nie "uzależnianie uzależnionych" i szukanie panaceum na nieistniejące choroby, lecz nadzieja na "lepsze jutro" trzyma ludzi przy wierze, bez względu na to czy jest ona destrukcyjna i umysłowa, czy budująca i duchowa. Freddie nigdy nie uwierzył w Sprawę, zawsze wątpił, ale nic mu innego nie pozostawało.
Nie wiem co na dobrą sprawę chcę napisać. Ktoś by powiedział, że doszukuję się sensu tam gdzie go nie ma, sam zresztą nie potrafię tego obronić, ale... Ja po prostu CZUJĘ, że ten film właśnie jest tym "bólem człowieczeństwa", czymś na co nie ma lekarstwa, czymś co właściwie samo w sobie może nie istnieć, ale jednak gdzieś tam we mnie jest i ja chcę znaleźć na to odpowiedź i nie potrafię. Jeżeli odpowiedzi nie ma, trudno - ten film, tak samo jak i "Stalker" czy "2001: Odyseja kosmiczna" przypomina o tym, że w człowieku istnieje samo pytanie... Odwieczne, nie mające odpowiedzi, zawarte w trzech zdaniach w tytule słynnego obrazu Paula Gauguina: "Skąd przyszliśmy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?". Odpowiedzi nie znajdę nigdy, lecz pytanie ciągle istnieje, tak samo jak ten film, którego nie potrafię "obronić", tak samo jak i świata w którym żyję.

po pierwsze sorry za pomyłkę w imieniu , oczywiście Freddie a nie Frank , po drugie to ten film nie potrzebuje obrony, bo z pewnością ma wiele mocnych stron i trafi do ludzi mających możliwość odbioru na falach poza pragmatycznych. Być może skłoni niektórych do chociaż podjęcia próby odszukania własnej duszy. iCzemu np. ja oceniłam go 3 stopnie niżej niż Odyseję Kosmiczną ? Bowiem o ile Odysea pozostawiając przestrzeń dla interpretacji tak bezkresną, że nawet po latach można tam odnaleźć echa dopiero co odkrytych zjawisk kosmologicznych i nurtów filozoficznych stawia jednocześnie pytanie odwieczne o cel egzystencji nie tylko ludzi ale też Universum o tyle w Mistrzu czuje sie, że treść, jak korzeń wiekowego i mocnego drzewa rozsadza ramy filmu i rozrasta się jednakowoż na "dziko" . Dlatego wielu nie wie co z tym filmem począć i jak go ocenić, gdyby reżyser powiedział jasno, że nakręcił obraz o scjentologicznym guru to przeciwnicy sekty piali by z zachwytu nad odwaga i wybitnością dzieła, a z kolei silne scjentologiczne lobby w Hollywood pewno by " poraziło "twórcę ostracyzmem i może się tego trochę przestraszył. Myślę, że jednak nie chciał nazywać " Sprawy " scjentologia bo w wielu ruchach religijnych problem przywódcy z charyzmą niepopartą głębszymi wartosciami występuje i jest groźny dla wrażliwych i oddanych mu ludzi. W każdym razie jest tu wiara ale nie ma Boga, takiego jak ja go pojmuję, uosabiającego Dobrą Stronę Mocy, wspólnego dla wszystkich w Kosmosie i pozwalającego by rzeczywistość toczyła się swoim torem wytyczonym " wolną wolą" a nie kołem determinizmu i powtarzalności. Pytania takie jak Ty od wieków zadaje sobie mnóstwo ludzi, wielu nigdy sie do tego nie przyzna, wielu ich unika ze strachu, zagłuszają Głos Tajemnicy Bytu na wszelkie sposoby by móc oswoić rzeczywistość i czasem niech tak lepiej robią, bo słabe psychiki mogą sfiksować. daleko szukać nie trzeba, choćby Ci od wybuchów w Bostonie, gdyby starszy do dziś pił drinki i uganiał się za kobietami to tyle osób by uniknęło tragedii.

Po przeczytaniu Twojego posta nasunęła mi się następująca myśl. Twórcom filmu udało się z zrobić z Tobą i wieloma widzami, dokładnie to co mistrz zrobił ze swoimi uczniami. Ci uczniowie również rozpływali się nad nauką swojego mistrza, nie wiedząc jednocześnie o co mu w ogóle chodzi. Zdaje się że Anderson jest mistrzem w tworzeniu właśnie takich filmów. Niby prosta historia, proste problemy społeczne, ale parę odpowiednich reżyserskich zabiegów i wielu odbiorcom wydaje się że jest tam coś jeszcze. A on to tylko wymyśla na poczekaniu. Tak jak Kubrick w Odysei Kosmicznej (co sam przyznał).

Właśnie taka odpowiedź mi się nasunęła po przeczytaniu postu wyżej. Bardzo się z Tobą zgadzam :)

Mistrz nie porusza tematu wiary jak np Stalker. Też jest natomiast o przewodniku duchowym, tyle że w Mistrzu z góry wiadomo że to oszust. "Sprawa" nie jest w tym filmie symbolem religii, czy boga w którego ludzie wierzą. Jest ona iluzją pozwalającą oddanym jej ludziom myśleć, że mają jakiś wyższy, szlachetny cel w ich podłym życiu. Pozwala im również odnaleźć swoje miejsce na świecie i swojego mistrza. Mistrz jest raczej o relacjach międzyludzkich i sile oddziaływania jednego człowieka na drugiego. Mnie zupełnie nie przekonał. Działania bohaterów były dla mnie nie zrozumiałe i nie uzasadnione. Nie sadze również żeby były poparte jakąś rzetelna wiedzą psychologiczną autora.