Wrzucam krótkie wyjaśnienie, ponieważ uważam, że aby zrozumieć co się dzieje w ogóle w tym filmie, potrzebna jest podstawowa wiedza o klasycznych tematach w psychologii, ponieważ są tutaj poruszone dosyć standardowe, choć bardzo żywe i obecne w życiu wielu koncepty.

Poznajemy Beau jako człowieka z zaburzeniami lękowymi, który chodzi do psychoterapeuty. Kolejne sceny są ilustracją jego myśli, które rozkminiają procesy które się uruchomiły podczas spotkania, w pejzażach pokazujących wnętrze jego umysłu (psychotyczne, chaotyczne, niebezpieczne, napakowane wszystkim i niczym kadry). Pokazują podróż składającą się z jego lęków, fantazji, snów i zagrzebanych wspomnień.

Jego obecny stan jest wywołany faktem, iż wychowała go toksyczna, narcystyczna matka. Nie jest ona w stanie budować relacji z innymi ludźmi, o czym wspomina opowiadając o tym jak traktowana była ona jako dziecko i jej przodkinie (opisuje karmę, którą przekazuje się z pokolenia na pokolenie). Dlatego też pozbyła się szybko męża i żeby to zrekompensować, wpadła na plan aby wychować idealnego mężczyznę i zawłaszczyć miłość syna dla siebie. Skutkiem tego było kompletne mentalne uzależnienie Beau od niej, cały jego świat funkcjonował tylko w kontekście jej, jej oceny.
Skutkiem u Beau są zaburzenia lękowe z pogranicza paranoi, poczucia bycia cały czas obserwowanym przez ludzi którzy są gotowi go zaatakować w każdym momencie, czy nawet opaska śledząca na kostce). Szczytowym przejawem tej tendencij jest paniczny strach przed ujawnieniem matce zwierzeń u terapeuty.
Beau wierzy, przez projekcję, że jego matka ma nie tylko wpływ na niego, ale na cały rzeczywisty świat, że wszyscy ludzie są przez nią opłacani (portrety sąsiadów i Elaine w jej biurze).
“I’m in my house” - “No, you’re in MY house, and my house is your house, which it always will be.”
Z tego świata nie ma ucieczki. Beau jest jak rybka w akwarium, które obserwuje na początku w gabinecie - a na końcu dusi matkę, która rozbija akwarium, wylewając wody, w których Beau utonie. Żadna ilość introspekcji, pisania, analizowania, fantazjowania, nie jest w stanie uwolnić go z jego własnej podświadomości, w której centralne miejsce zajmuje silna królowa mieszkająca w drogim pałacu.

Matka szantażuje Beau, wywołując w nim ogromne poczucie winy, stąd jego wyobrażenie o tym, że jest w stanie zasymulować nawet własną śmierć żeby poddać go testowi jak bardzo ją kocha.
Toksyczna matka "zabiła" ojca i traktowała Beau jak męża, co poskutkowało zbudowaniem w jego podświadomości figury która osądzała go przez całe jego życie. Żeby się upewnić, że żadna inna kobieta nie ukranie jej Beau, wywołała w nim strach przed eksplorowaniem własnej seksualności (jak tylko przełamał go, w progu natychmiast pojawiła się "zmartwychwstała" matka - zresztą cała akcja miała i tak miejsce w jej łóżku).

Sen Beau o tym, jak jego klon (część Beau, która szuka odpowiedzi) zostaje zamknięty na strychu i pozbawiony uwagi, miłości: Jego matka uciszyła jego ciekawość nt. tego co stało się z jego ojcem, ale tak naprawdę jego rozumienie siebie i swoje miejsce na świecie (prawdę). Kiedy zaczął eksplorować ten temat, "wszedł na strych", odkrył tam męskość która jest zagrażająca, agresywna.

Beau nie jest ani męski, ani kobiecy, nie ma swojego zdania ani odwagi by zrobić cokolwiek, ponieważ każdy jego krok zawsze był surowo oceniany w kontekście tego, co pomyśli o nim matka. Lęk przed oceną i straszną rzeczywistością który mu wpoiła, został zinternalizowany. Cały świat wydawał się groźny a zarazem sterowany przez matkę.
Zabijając ojca, matka odebrała Beau możliwość zabicia go samemu, czyli dojrzenia do roli mężczyzny. Po sugestii terapeuty, że mógłby chcieć śmierci matki i że jest to normalne, eksploruje ten temat - śmierć jako odcięcie się od toksycznej relacji, która go samego wykastrowała i odebrała możliwość samodzielnego życia.
Fantazje na temat tego jak wyglądałyby jego relacje i życie gdyby nie był straumatyzowany za każdym razem kończą się refleksją typu "ale jestem": zarówno gdy fantazjuje o posiadaniu rodziny i na końcu łapie się na tym, że przecież nie może być z kobietą, w scenie kiedy wybucha mężczyzna którego podejrzewa o bycie jego ojcem, jak i na samym końcu.
Po tym jak jednak posunął się do aktu ostatecznego i udusił matkę, sam rozpoczął swoją śmierć, jako że była ona integralną częścią jego podświadomości: przy bezpośredniej metaforze styksu do którego wpływa przez skałę-waginę (zamknięcie sceny z początku - jak z niej wychodzi), jego dusza jest osądzana. Nie jest to jednak obiektywny sąd, ponieważ patrzą na niego wszyscy zinternalizowani krytycy jakich posiada, a na honorowym miejscu matka ze swoim prawnikiem. Mimo, że wszelkie wspomnienia mające na celu udowodnienie jego “winy” są dowodami na to, jak od dziecka był tresowany do tego, by się bać, wątły obrońca szybko ponosi klęskę, a Beau tonie w odmętach własnych emocji. Pokazuje to tylko w jakiej sytuacji bez wyjścia się znajduje, nie mogąc wyjść z wyuczonych schematów.

Jedną z fantazji jest także trafienie jako adoptowany syn do "idealnej amerykańskiej rodziny" (bogaci rodzice którzy odnieśli sukces, dwójka dzieci w tym syn męczennik). Szybko okazuje się jednak, że obecność jego w tym domu kompletnie zaburza ich szczęście.
Dzieje się tak, ponieważ im bliżej końca, tym projekcja istniejących schematów Beau na historię staje się silniejsza - w tej rodzinie figura matki także jest toksyczna (bo Beau nie zna innych wzorców), symulując "ratowanie" swojego rannego w walce syna porywając Beau z miejsca wypadku, jednocześnie buduje toksyczną relację z Toni, swoją córką, odrzucając ją, ignorując. Toni maluje różowym (symbol dziewczynki - powtórzone symbole z pokoi dzieci w tym domu) kolorem imię Beau na ścianie w pokoju jej martwego brata, sugerując że chciałaby być tak obdarzona uwagą, jak on, po czym wypija niebieską farbę (symbol chłopca), bo chciałaby się stać dzieckiem, które dostaje tę uwagę. Fantazja Beau w tym momencie kończy się tragicznie.
Być może fantazja o idealnej amerykańskiej rodzinie jest też powiązana jakoś z jego przeszłością lub rozważaniem o tym, by iść do szpitala psychiatrycznego, marzeniem o wyleczeniu się - wszyscy podopieczni tego małżeństwa zdają się mieć problemy natury psychicznej, a oni się nimi opiekują.
Inną fantazją jest ta, że trafia do komuny ludzi podobnych jemu, poranionych, która także kończy się masakrą. Beau męczy tak duże poczucie winy za swoje istnienie, że każda myśl o tym, że mogłoby być inaczej, wywołuje w jego głowie coraz to gorsze scenariusze. Im wyżej chciałby odbić od tej traumatycznej trampoliny, tym boleśniejszy jest jego upadek.



Na koniec cytat z artykułu o tym, czym jest toksyczna matka:
"Toksyczna matka jest przekonana, że jej pragnienia i chęci są podzielane przez syna dokładnie w taki sam sposób, jak ona sobie to wyobraża („skoro ja mam określony pogląd na daną sprawę, to mój syn też”, „mi jest dobrze, to jemu na pewno też”).
Toksyczna relacja powoduje generowanie oraz wspieranie całkowitej zależności dorastającego chłopca, później mężczyzny od obecności, wsparcia, wiedzy i umiejętności matki. W konsekwencji, brak wiary we własne umiejętności i predyspozycję, powoduje iż mężczyzna jest przekonany, że matka jest jedynym słusznym przewodnikiem w jego życiu.
Często toksyczne matki podważają autorytet innych mężczyzn (w tym również ojca), ograniczając tym samym naturalne interakcje, możliwość męskiej rywalizacji. Syn nie ma możliwości poznania „męskiego świata”, wykształcenia męskiego wzorca, a przede wszystkim nie otrzymuje poczucia czy zrozumienia własnej męskości.
Toksyczna matka nieustannie dąży do bycia w centrum zainteresowania syna. Skupia uwagę tylko na sobie – opowiada o sobie, swoich przeżyciach, doświadczeniach. Wykazuje małe (a nawet brak) zainteresowania tym, co dzieje się u syna – jego kontaktami, zainteresowaniami, doświadczeniami. Postrzega syna jako partnera, opiekuna, kogoś kto spełni jej potrzebę bycia w bliskiej relacji.
Podobnie jak w stosunku do córki, toksyczna matka wywołuje poczucie winy w sytuacjach, w których syn odmawia pomocy czy uczestnictwa w życiu matki. Kiedy mężczyzna podejmuje działania, które mogą prowadzić do usamodzielnienia, odcięcia się, matka wzbudza w nim poczucie winy, często odwołując się do ich silnej wzajemnej więzi, miłości.
Toksyczna matka sprawuje pełną kontrolę nad synem. Odbiera mu możliwość decydowania o sobie. W toksycznej relacji to matka podejmuje decyzje za syna, tłumacząc to troską o jego dobro czy chęć pomocy."